CMENTARZ KOMUNALNY

Do XVIII wieku istniały w Legnicy tylko przykościelne nekropolie, wśród nich wymienić należy: tzw. cmentarz górny mieszczący się przy zbiegu współczesnych ulic Witelona i Szkolnej, cmentarz dolny zlokalizowany w zachodniej części koziego stawu, cmentarz przy kościele Dominikanów (obecnie okolice I LO), cmentarz katolicki umiejscowiony w okolicach dzisiejszej poczty dworcowej oraz małą nekropolię przy kościele Mariackim i cmentarz Kartuzy zajmujący teren dzisiejszego kirkutu (cmentarz żydowski). Na przełomie XVIII i XIX wieku zaczęto likwidację małych cmentarzy, głównie mając na względzie warunki sanitarne. W 1822 roku uroczyście otwarto cmentarz komunalny, który został poświęcony zarówno przez kapłanów protestanckich jak i katolickich. Dość szybko jednak okazało się, że cmentarz jest za mały. W związku z tym w 1911 roku podjęto decyzję o budowie krematorium, w którym znajdowały się dwa piece, jeden na gaz a drugi na koks. Inwestycję zrealizowano w latach 1925 - 1926. Przedwojenne budynki cmentarza komunalnego były wyposażone w podziemny system transportu zwłok oraz windy przenoszące zmarłych na niskie kondygnacje. W 1836 roku powstał kirkut - cmentarz żydowski, który w 1868 roku wzbogacono o kaplicę. W 1938 roku został on zawłaszczony i zniszczony przez gestapo. W tym miejscu i wzdłuż dzisiejszej ulicy Pątnowskiej przed wojną rozciągał się cmentarz niemiecki.

W 1945 roku wydzielono na legnickim cmentarzu Cmentarz Armii Radzieckiej. Początkowo był on nekropolią obywateli ZSRR, w latach pięćdziesiątych nadano mu charakter cmentarza wojennego, a następnie usunięto stąd zmarłych pozostawiając puste mogiły, w wyniku czego cmentarz przyjął charakter pomnika.

W 1964 roku utworzono tzw. Aleję Zasłużonych, która obecnie przestała już funkcjonować, a w czasach PRL - u cieszyła się popularnością. Obecnie Legnicki cmentarz zajmuje 48 hektarów powierzchni i liczy ok. 40 tysięcy mogił. Co roku grzebie się tu